مجله اینترنتی عبیاتی

تقریبا تمامی میوه‌های ژاپن هم در انواع عمومی و ارزان تولید می‌شوند و هم در انواع مجلل، گران و خاص. برخی از این میوه‌ها در ژاپن تولید شده و برخی از آنها وارداتی هستند. اما با اطمینان می‌توان گفت که از همه‌ی میوه‌ها نوعی خاص به سبک کاملا ژاپنی نیز تولید می‌شود.

ناشی (Nashi) یا گلابی

این میوه که به نام گلابی آسیایی نیز شناخته می‌شود، ظاهری گردتر و بزرگ‌تر از دخترخاله‌های اروپایی‌اش دارد! این نوع گلابی برای این‌که تبدیل به مربا یا دسر شود زیادی آبدار است به همین دلیل فقط هدیه داده شده یا در برخی مناسبت‌های خاص با میهمانی‌ها نوش جان می‌شود. گلابی‌های ناشی از دوره‌ی ادو (Edo) در ژاپن کشت شده و البته از چین هم وارد می‌شود.

کاکی (Kaki) یا خرمالو

ژاپنی‌ها این میوه‌ی کوچک گرد را معمولا به صورت نرسیده پس از پوست کندن و تکه‌تکه کردن، می‌خورند اما نوع خشک شده‌اش نیز هوادار دارد. دقیقا شبیه به پسته و انجیر. خرمالو معمولا به شیرینی میوه‌های دیگر نیست. این میوه در فصل پاییز و زمستان برداشت شده و در این فصول جزو خوراکی‌های محبوب است. کاکی از چین وارد ژاپن شده و از قرن هفتم میلادی در این کشور کشت می‌شود.

مومو (Momo) یا هلو

هلوی ژاپنی خیلی با دقت کاشت می‌شود تا از هلوهای معمولی خیلی بزرگ‌تر باشد. گوشت این میوه کمرنگ یا سفید و البته بسیار آبدار است. انواع خوش قیمت هلوی ژاپنی در سوپرمارکت‌ها پیدا می‌شود اما نوع خاصی از این میوه نیز کشت می‌شود که جنبه و کیفیتی تجملی دارد. هلوهای اولیه در زمان‌های باستان وارد ژاپن شده‌اند.

یوزو (Yuzu) نوعی مرکبات

یوزو به صورت وحشی در تبت و چین رشد می‌کند اما از دوره‌ی تانگ دیناستی (Tang Dynasty) در ژاپن کشت می‌شود. مثل لیمو، یوزو نیز به تنهای خورده نمی‌شود اما به دلیل مزه‌ی تند و اسیدیش یک چاشنی عالی برای انواع غذا است. همچنین از آب این میوه برای ساختن سرکه، پونزو Ponzu (نوعی سس پرکاربرد) و چای نیز استفاده می‌شود. پوست یوزو بسیار خوش‌عطر است به همین دلیل به عنوان یک اسانس عالی برای تولید صابون و عطر محسوب می‌شود.

اومه (Ume) یا آلو

اومه نقشی مهم در فرهنگ ژاپنی بازی می‌کند .درحالی که گل‌های آن رقیبی زیبا برای ساکورا یا همان شکوفه‌ی گیلاس مشهور ژاپنی است، اما ژاپنی‌ها میوه‌ی این گیاه را خیلی بیشتر از شکوفه‌اش دوست دارند. در حقیقت بیشتر درخت‌های گیلاس برای شکوفه‌ی آن کشت شده و از میو‌ه‌ی آنها استفاده نمی‌شود اما در مورد اومه داستان متفاوت است. یکی از راه‌های عموده‌ی آماده‌سازی اومه، تبدیل آن به ترشی است. این ترشی مه اومه‌بوشی (UmeBoshi) نام داشته و یکی از مواد رایج تشکیل دهنده‌ی اسنک معروف ژاپن یعنی بنتو (Bento) محسوب می‌شود.

میکان (Mikan) یا نارنگی

در بسیار از کشور‌های غربی به این نوع نارنگی ساتسوما (Satsuma) می‌گویند که هم کمیاب به نظر برسد و هم بیانگر خواست‌گاه صادرات آن یعنی ژاپن باشد. اما به این میوه در ژاپن میکان می‌گویند. این میو‌ه‌ی پرتقال مانند بسیار راحت پوست کنده شده و بومی چین است. از سال‌های دور نارنگی در ژاپن باز تولید شده و البته درباغ‌های بسیاری از کشورهای جهان حکمروایی می‌کند. این میوه در زمستان برداشت شده به بسیار محبوب است.

هاتسوکویی نو کائوری ایچیگو (Hatsukoi no Kaori Ichigo) یا توت‌فرنگی سفید

این میوه جدیدترین نوع در گوناگونی توت‌فرنگی ژاپنی است. نامش به معنی «عطر اولین عشق» و بدون شک گران‌ترین توت‌فرنگی دنیا است. مزه و عطر این میوه دقیقا مانند توت‌فرنگی معمولی اما رنگش کاملا سفید است. شاید ظاهرش شبیه به توت‌فرنگی آناناسی (نوعی توت‌فرنگی دورگه که مزه‌ی آناناس می‌دهد) باشد اما این دو میوه اصلا یکی نیستند.

آکبیا (Akebia)

آکبیا میوه‌ی بومی ژاپن، چین، کره و تایوان است. این میوه همیچنین در نیوزیلند هم به صورت غیر بومی یافت می‌شود؛ جایی که به طور اتفاقی کشت شد. این گیاه بسیار پر کاربرد است: از برگش و ساقه‌های برای ساخت چای و سبد استفاده می‌شود در حالی که میوه‌اش را می‌توان مثل یک نوع از سبزیجات نوش جان کرد. امید است این میوه‌ی با دوام به بازار بازگردد و در حال حاضر نیز به مقدار محدود به عنوان یک محصول جدید در فروشگاه‌ها فروخته می‌شود.

طالبی

محبوب‌ترین میوه‌ی ژاپن طالبی است که نه‌تنها آن را به عنوان دسر می‌خورند بلکه عصاره‌اش تقریبا در همه چیز یافت می‌شود. از قهوه و نان گرفته تا آب‌نبات و بستنی. انواع معمولی‌اش را با قیمتی مناسب می‌توانید از میوه‌فروشی‌ها بخرید اما نوع خاصی از آن فقط در فروشگاه‌های اجناس مجلل یافت می‌شوند.

طالبی گران‌قیمت ژاپنی یوباری (Yubari) نام داشته و در هوکایدو کشت می‌شود. بهای هر کدام از این نوع طالبی می‌تواند تا ۱۰۰۰ دلار یا ۳,۶۰۰,۰۰۰ تومان بالا برود. این میوه از خاورمیانه و هند به ژاپن معرفی شده است.

شیکوواسا (Shikuwasa) نوعی از مرکبات

این میوه‌های کوچک، گیاه محلی تایوان و اوکیناوا هستند. از این میوه در بسیاری از غذاها به عنوان چاشنی استفاده می‌شود اما شیکوواسا راه خود را به آب‌میوه، مربا و تزئین غذا نیز باز کرده‌ است. نام این میوه از دو واژه‌ی زبان اوکیناوایی Shik به معنای ترش و kwaasaa به معنای غذا ریشه گرفته است.

این هم بخش جالب دیگری از فرهنگ خاص ژاپن. نظر شما عزیزان چیست؟ آیا تا به حال هیچ‌کدام از این میوه‌ها را نوش جان کرده‌اید یا دوست دارید آن‌ها را تجربه کنید؟